Prolog[]
Historia opiera się na pamiętniku, który otrzymała moja przyjaciółka z Japonii od swojej matki po tym, jak umarła jej ciotka. Nie zamierzam wyjawiać jej imienia, swojego także, w obawie o nasze bezpieczeństwo. Przyjaciółka przetłumaczyła go a ja wstawiam to tu, ponieważ nie ma ona dostępu do komputera. Pamiętnik sam w sobie jest bardzo interesujący. Należał on do jeszcze innej, zaginionej od lata 1975 roku ciotki (miała ona wtedy 14 lat) tej samej przyjaciółki.
Pamiętnik Sugagaki Ainy[]
Rysunek który został znaleziony przypięty w pamiętniku Ainy
20 lipca, 1975
- Nasz nauczyciel powiadomił nas o dużym projekcie realizowanym podczas lata, byłam chyba tylko jedyną osobą, która była z tego powodu podekscytowana. Trzeba przyjść z jakąś Japońską legendą lub mitem. Czekałam na to od ██████. Chcę zrobić projekt na temat Hitori Kakurenbo – Samotna gra w chowanego –. Jest to jedna z moich ulubionych legend (wiem, że to nieprawda, ale i tak to zabawne). Zdecydowałam sama to sprawdzić, dwa razy. Jeden raz zrobię wszystko poprawnie, jeden raz nie. Przekonałam moją rodzinę do zostania u cioci przez ██████ nocy (?). Kupiłam ten dziennik aby zapisywać moje ██████, ale używam tego bardziej jak pamiętnika, ha ha… Zacznę jutro. Dziś jest już zbyt późno i słyszałam, że działa to tylko o północy.
22 lipca, 1975
- Próbowałam wykonać wszystko jak należy. Nic szczególnego się nie stało. Siedzenie w szafie było super nudne. Spróbuję jeszcze raz.
23 lipca, 1975
- Tym razem zrobiłam to źle. W środku naszej „gry” (?) po prostu wyszłam i położyłam lalkę, którą nazwałam „Akane”, na moim łóżku. Lalką był czerwony miś, kupiłam go za 500 jenów (coś około 20 złotych) w sklepie z zabawkami. Ponownie nic się nie wydarzyło, więc jestem mocno zawiedziona. Moi rodzice i trójka rodzeństwa wracają już jutro. Potrzebuję się komuś poskarżyć (tak, mam na myśli ciebie, Kasumi).
(Kasumi była jej starszą siostrą, niedawno umarła (była ciotką mojej przyjaciółki). Pozostała dwójka, Ayana i jej wujek Takaro (oboje młodsi od Ainy) są akurat znajomymi mojej mamy.)
24 lipca, 1975
- Mama skarżyła się na mnie, że nie spuściłam wody z wanny i nie zostawiłam ryżu (dziwne, jestem pewna, że ██████ wannę i ostała się jeszcze cała torebka ryżu). Ciągle próbuję się skarżyć Kasumi jednak ona zachowuje się tak jak zwykle, gdy ją irytuję. Udaje po prostu, że mnie tu nie ma. Takaro zaczął się dziwnie zachowywać, kiedy wrócił do domu. Ciągle patrzył się na nic. Opiekunka Ayany też to robi, ale to dla niej normalne (?).
25 lipca, 1975
- Katsumi krzyczała dziś po południu... Znalazła wannę wypełnioną jakimś czerwonym płynem. Takaro ciągle się wydzierał, że to krew i biegał po łazience jak ██████. Mama kazała nam wszystkim to posprzątać i usiąść przy stole, dopóki nie odkryła kto ██████. Była już bardzo późna godzina, kiedy w końcu wysłała nas do łóżek. Właśnie idę spać.
26 lipca, 1975
- Takaro wciąż szalał na temat poprzedniego dnia a mama powiedziała, że to była po prostu ██████ zabarwiona woda. Próbuję nie myśleć na ten temat, to bardzo stresujące i na dodatek złe dla ██████. Z pokoju Takaro przez całą noc dobiegało jakieś walenie. Już miałam ochotę tam pójść i nakrzyczeć na niego żeby był cicho, jednak zrezygnowałam.
27 lipca, 1975
- W końcu ochrzaniłam Takaro po kolejnej nocy walenia. On odpowiedział mi po prostu, że „Akane-chan była w jego szafie”. Dzieci są czasem dziwne, a zwłaszcza jeśli nazywają się Sugagaki Takaro.
28 lipca, 1975
- Takaro narysował dla mnie obrazek. Powiedział, że to ja i Akane-chan (obrazek na samej górze). Zdecydowałam zamieścić to tutaj, żeby tego nie zgubić.
29 lipca, 1975
- Słyszałam jakiś odgłos w mojej szafie, jednak kiedy chciałam to sprawdzić, poczułam delikatny powiew powietrza i chyba usłyszałam śmiech jakiejś dziewczynki. Poczułam się serio przerażona i osłupiała, po czym zasnęłam.
30 lipca, 1975
- Walenie jest głośniejsze.
31 lipca, 1975
- Jestem tym ██████. Zdecydowałam, by ██████ Takaro. Niech to się skończy(?)! ██████ (reszta dziennika jest niemożliwa do rozczytania).
Epilog[]
Sposób "zakończenia się" pamiętnika Ainy jest irytujący, zwłaszcza, że stało się to akurat w takim momencie. Tłumacząca to wszystko przyjaciółka z reszty stron po ostatnim wpisie potrafiła wyłapać tylko słowo „Aka”, oznaczające kolor czerwony. Zgłoszenie zaginienia Sugagaki Ainy zostało przyjęte 2 sierpnia, 1975 w prefekturze Ehime, w mieście Niihama. Sprawa nigdy nie została wyjaśniona. Wszystkie imiona w tej historii zostały zmienione dla bezpieczeństwa (z wyjątkiem pierwszego imienia Ainy).
Mama mojej przyjaciółki nic takiego nie pamięta, ponieważ miała ona zaledwie dwa lata, jednak kiedy porozmawiała na ten temat z Takaro, powiedział on, że zapamiętał „Akane-Chan” (aczkolwiek tylko trochę). Stwierdził także, że była ona małą dziewczynką w czerwonej sukience, z czerwonymi włosami i grzywką uwiązaną na szczycie głowy. Było to całkiem barwne wspomnienie patrząc na to, że miał wtedy 7 lat. Powiedział, że to wszystko co pamięta ze swojego dzieciństwa, zdołał jednak przypomnieć sobie także, że Akane-Chan zniknęła zaraz po Ainie. Może cała ta "Akane - Chan" nie była po prostu zmyślonym przyjacielem pochodzącym z dziecięcego umysłu?
Napisane i zamieszczone przez TheVirusLeader na angielskiej wersji Creepypasta Wiki; tłumaczenie: EcstasyDarks dla Creepypasta Wiki Polska